Eerste schooldag (8 februari 2017)

Eerste schooldag (8 februari 2017)

Vandaag ga ik voor de eerst keer kennismaken met de stageschool. Ik neem mijn camera nog niet mee uit beleefdheid. Ik wil dat ze mij eerst leren kennen voor ik achter mijn lens kruip. Dus jammer genoeg nog geen foto’s van de school.

Ik neem alvast de boeken mee die ik kocht om de schoolbibliotheek aan te vullen.

We komen aan op school. Opnieuw is het Manlafi die me introduceert, eerst bij de hulpdirecteur Osman, want de directeur zelf is op bezoek bij een zieke leerkracht. De directeur blijft niet lang weg. Manlafi vertelt de directeur wie ik ben en waarom ik hier ben.

Daarna volgt een rondleiding door de school. Ik zal eerst kennismaken met de eerste graad, daarna de tweede graad en tenslotte de derde graad. Tegen het einde van de rondleiding ben ik uitgeput. 3 graden met in elke graad gemiddeld 7 klassen en per klas tussen de 40 à 50 kinderen. Dat wil zeggen dat ik zojuist een 800-tal kinderen de revue heb zien passeren.

Morgen ga ik terug om te observeren.

De rest van de dag verloopt rustig.

Als ik op de compound aankom krijg ik meteen te eten. Ze willen dat je als gast niets tekort komt.

Er begint familie toe te stromen voor het trouwfeest. Eén van de zonen van Manlafi is aangekomen. We praten over The Gambia en België en de verschillen, maar ook de gelijkenissen.

Wat me opvalt is dat familie hier nog heel erg leeft, enorm leeft zelfs. Iets waar we in België veel van kunnen leren.

Observatiedag en voorbereidingen voor het huwelijk (9 februari 2017)

Opnieuw wordt ik gewekt door het geluid van het gebed uit de moskee. Ik besluit deze keer niet onmiddellijk op te staan. Een muis heeft zitten knagen aan mijn stokbrood en heeft me een paar keer wakker gemaakt vanacht. Ik blijf dus nog eventjes liggen.

Ik maak mijn rugzak klaar met water, hoed, camera en ben klaar om naar school te gaan.

Ik start in de allereerste klas in de rij. Er zijn zeven klassen van het eerste leerjaar. Voor de pauze observeer ik in deze klas en na de pauze verhuis ik naar de klas ernaast. Ik wil de leerkrachten niet te veel belasten.

De eerste leraar is heel jong en nerveus. Ik stel hem gerust en zeg hem dat ik mij onzichtbaar zal maken achteraan in de klas, voor zover dat mogelijk is al blanke op de school. De leraar start zijn les, hij introduceert de ‘u’ in de klas volgens de ‘Jolly Phonics’ methode, een methode die gelijkaardig is aan ons ‘veilig leren lezen’. Ik merk dat de leraar nog niet erg ervaren is om te werken met de methode. Hij wil dat het te snel gaat.

Na een tijdje verontschuldigd hij zich en zegt dat hij nog in training is als leraar. Ik stel hem nogmaals gerust en zeg hem dat ik ook een student ben en nog veel moet leren en dat we elkaar kunnen helpen.

De kinderen hebben nu al 2,5 uur doorlopend les gekregen en worden heel onrustig. Ik stel hem voor om een spelletje met de kinderen te spelen. Ik leg hem het spel ‘dirigentje’ uit. Het duurt een tijdje eer ik het uitgelegd krijg. Na een paar keer proberen begint het te lukken. 41 leerlingen is wel veel om in een kring dirigentje te spelen, er wordt wat geduwd en getrokken, maar al bij al lukt het aardig. Even adempauze voor de leraar.

Na de pauze observeer ik in de andere klas. De juf heeft iets meer discipline. Ze is dan ook al meer ervaren en geeft al 4 jaar les.

Ik merk dat een groot deel van de klas problemen heeft met het hakken en plakken van de letters.

Een andere juf komt binnen en vertelt dat de school, wegens de politieke onrust, bijna twee maanden leeg gebleven is. De ouders hadden schrik om hun kinderen naar school te sturen.

De leerkrachten dienen dus van nul terug te beginnen!

Ik denk dat ik weet wat mijn taak zal zijn de volgende vier weken: Ik wil de leerkrachten helpen zoveel mogelijk achterstand weg te werken. Ze hebben de hulp hard nodig!

Als ik terug op de compound kom is het een drukte van jewelste. Vrouwen komen de poort binnen en installeren zich, ze kletsen erop los. De vrouwen groeperen zich. Één groep houdt zich bezig met het maken van baobabsap, een andere groep maakt caçave klaar, nog een andere groep reinigt de kip. Er is diepgevroren kip gekocht. Normaal, als er kip gegeten wordt, nemen ze een kip uit de tuin, levend, en maken ze deze een kopje kleiner om ’s middags op mijn bord te verschijnen.

Er blijven mensen aankomen. Er is een enorme drukte en ik kom ogen tekort om alles te zien wat rond mij gebeurt.

Ondertussen heeft Daba, de dochter die morgen zal trouwen, zich teruggetrokken in een kamer samen met vriendinnen. Ze maakt zich klaar voor morgen. Ook de bruidsmeisjes worden voorzien van vals haar, heel fascinerend om te zien.

De avond valt, de groepen vrouwen vertrekken om morgen terug te komen, vrees ik. Ze verwachten 300 gasten voor het huwelijk. Ik denk dat ik vroeg in mijn bed zal kruipen om de drukke dag van morgen te overleven.