Afscheid

Afscheid

Mijn dag van vertrek breekt aan.

Het is een rustige dag die ik spendeer bij mijn nieuw verworven familie.

Ik koop nog een grote zak met chips om ’s avonds aan de kinderen uit te delen als verrassing. Manlafi vraagt wat ik als laatste avondmaal wil. Als ik zeg dat ik brood met bonen wil kijkt hij me raar aan. Hij vraagt mij waarom ik niets speciaals wil. Ik antwoord dat alles voor mij in Gambia speciaal is.

Alles smaakt en ruikt hier anders en is voor mij speciaal, ik zal Gambia en mijn nieuwe familie missen.

’s Avonds overhandigt Manlafi mij een certificaat voor mijn stage die ik hier volbracht heb.

Hij begint om zachte toon te spreken over de gewoonte om afscheid te nemen van vrienden en zegt mij het volgende:

Als er dingen zijn die we gedaan hebben of die je gestoord hebben, vragen wij vergiffenis. Als er dingen zijn die jij gedaan hebt die ons tegen de borst gestoten hebben, dan vergeven we jou.

De volgende dag vertrekken we met een volle bus richting luchthaven. Iedereen die niet naar school moest wou mee.

Ik neem afscheid van de moeders, die thuisblijven om te koken.

Op de luchthaven check ik in met mijn bagage. Het moment van afscheid is aangebroken. Ik hou me sterk.

Manlafi begint weer over een Gambiaanse gewoonte, ik dien deze keer zijn linkerhand te schudden.

Dit zal ervoor zorgen dat ik snel terugkeer naar Gambia, vertelt mijn gastheer.

Ik kom zeker terug!