Wat
met de kinderen die meer hulp nodig hebben?
De leerlingen moeten iets schrijven in hun
boek. Ik merk dat Amadou er een potje van maakt en probeer hem te helpen. Ik
toon hoe hij een S moet vormen en ik zeg ook het versje erbij (around and
back). Ik geef hem zijn potlood en het enigste wat hij doet op papier is een
lijn trekken van boven naar beneden en van beneden naar boven. Ik probeer het
opnieuw, maar telkens doet hij hetzelfde.
Ik spreek de leerkracht aan. Haar uitleg:
Hij is ziek geworden als baby en sindsdien kan je er niets mee aanvangen. Hij
zit hier al drie jaar, maar gaat niet vooruit. Ik vraag of hij ooit getest
geweest is. Blijkbaar stel ik een rare vraag, want ze kijkt mij onbegrijpelijk
aan. Ik leg haar uit dat als wij iets vreemd merken aan een leerling dit
opgevolgd wordt en het kind indien nodig getest wordt. Maar zoiets gebeurd hier
in Gambia dus niet.
Ik geef nu in een andere klas les, maar als
Amadou mij ziet krijg ik steeds een mooie glimlach en ik krijg een krop in mijn
keel. Soms komt hij naar mij om een hand te geven.
Deze jongen zit in de klas naast deze van
Amadou. Down syndroom kennen ze hier niet, ik weet niet of ze het zelfs een
naam geven hier. Ik vroeg het gisteren aan de dochter hier in huis, maar ze
hebben er hier geen naam voor.
Ik heb het gevoel dat deze jongen zich goed
voelt in de klas en dat het kopiëren van de andere kinderen en de leerkracht
hem ten goede komt.
Hij wordt ook niet raar bekeken of anders
behandeld, wat me een goed gevoel geeft. Voor hem is het positief om in het
gewone onderwijs les te volgen, denk ik.
Bamensie woont met haar gezin hier op de
compound. Ze gaat niet naar school.
Het eerste wat ik over haar te horen kreeg
was dat ze raar doet. Ze is een beetje gek, werd me verteld.
Blijkt dat Bamensie ziek geworden is en
daardoor haar gehoor verloren is, ze is gewoon hardhorend of zelfs doof. Voor
de rest is ze volgens mij perfect normaal. Ze maakt veel gebaren met haar
handen en spreekt zelfs een paar woorden Engels. Hoe ze die heeft geleerd weet
ik niet, maar volgens mij hoort ze nog een klein beetje en is ze voor de rest
perfect bij haar verstand. Ook zij werd niet getest. Hoe erg haar doofheid is
weet ik niet.
Ze woont hier met haar gezin op de
compound. Ik denk dat mijn gastheer hen hier laat verblijven omdat ze familie
is en het hier de gewoonte is om voor elkaar te zorgen. Veel contact is er
niet. Mijn gastgezin zegt dat ze de kinderen veel aan hun lot overlaat. Alleen
de oudste dochter gaat naar school. De jongste kinderen komen ’s ochtends de
kinderen van het gezin van Manlafi vergezellen tijdens het ontbijt in de hoop
dat ze ook een hapje krijgen. De moeder is dan al vertrokken naar haar moestuin
om groenten te halen om te verkopen. De kinderen laat ze aan hun lot over,
alleen de jongste, die nog een baby is, neemt ze mee.
De kinderen doen alsof Bamensie een gekkin
is die hier op de compound rondloopt. Ik heb hen uitgelegd dat door het feit
dat ze niet kan horen hoe zij spreken, ze daarom anders klinkt. Ze probeert
het, maar zij kan niet weten hoe het echt klinkt, want ze kan het niet horen.
Ik heb het gevoel dat ze door mijn uitleg iets milder met haar omgaan.
Ook Bamensie zelf zoekt contact. Op straat
hoorde ik opeens “Hi”. Ik schrok toen ik zag dat het Bamensie was die naar me
wuifde. Ze komt af en toe naast me zitten en we communiceren op onze eigen
manier met elkaar. Zij probeert klanken te zeggen en ik maak iets duidelijk met
gebaren. Het feit dat ze verstandig is en niet naar school kan, gewoon omdat ze
hardhorend/doof is, is schrijnend.
Weeral een krop in mijn keel.
Ik ben al gelukkig dat iedereen hier in de
compound lijkt te begrijpen wat er aan de hand is nu en dat ze echt niet ‘zot’
is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten